Հավանայում Իլ-62-ի աղետը
| Հավանայում Իլ-62-ի աղետը | |
|---|---|
| Ընդհանուր տեղեկություններ | |
| Տեսակ | ավիապատահար |
| Թվական | սեպտեմբերի 3, 1989 |
| Վայր | Հավանա, ,  Կուբա |
| Թռիչքի վայր | José Martí International Airport? |
| Վերջնական կետ | Cologne Bonn Airport? |
| Զոհվածներ | 126 մարդ |
| Վիրավորներ | 23 |
| Aviation Safety Network ID | 19890903-1 |
| Օդանավ | |
| Ավիաընկերություն | Cubana de Aviación? |
| Կենդանի մնացած | 0 |
 | |
 | |
Հավանայում Իլ-62-ի աղետը, ավիացիոն աղետ, որը տեղի է ունեցել կիրակի՝ 1989 թվականի սեպտեմբերի 3-ին Հավանայի արվարձանում Cubana de Aviación ավիաընկերության Իլ-62Մ ինքնաթիռի հետ։ Արդյունքում զոհվել է 171 մարդ, ինչը նրան դարձնում է խոշորագույնը Կուբայի պատմության մեջ[1]։
Ինքնաթիռ
[խմբագրել | խմբագրել կոդը]CU-T1281 (գործարանային՝ 3850453, սերիական՝ 50-05) համարով Իլ-62Մ օդանավը թողարկվել էր Կազանի ավիագործարանում մոտավորապես 1988 թվականի երրորդ եռամսյակում և մինչև նույն տարվա ավարտը վաճառվել է Cubana de Aviación կուբայական ավիաընկերությանը[2]։ Այդպիսով, աղետի պահին օդանավը ոչ ավելի, քան մեկ տարեկան էր, նրա թռիչքաժամանակը կազմում էր մոտավորապես 1300 ժամ[3]։
Աղետ
[խմբագրել | խմբագրել կոդը]Ինքնաթիռը պետք է կատարեր 9646 միջազգային չարտերային չվերթը Հավանա-Քյոլն-Միլան երթուղով։ Նրան օդանավավարում էր անձնակազմը, որի հրամանատարն էր (ՕՀ) Արմանդո Օլիվերոսը (իսպ.՝ Armando Oliveros): Նա բավականին փորձառու օդաչու էր, որը 29 տարվա թռիչքի փորձ ուներ, նրա թռիչքաժամանակը կազմում էր 13 հազար ժամ, որից Իլ-62 ինքնաթիռով՝4761 թռիչքային ժամ։ Անձնակազմը բաղկացած էր 11 անձից[1][3]։ Սրահում գտնվում էր 115 ուղևոր՝ հիմնականում իտալացի զբոսաշրջիկներ[4]։
Օդանավակայանին մոտենում էր արևադարձային փոթորիկ, որը գտնվում էր 8-10 կմ հեռավորության վրա, միևնույն ժամանակ քամու արագությունը օդանավակայանում կազմում էր 30-40 կմ/ժամ և տեղում էր հորդառատ անձրև։ Եղանակային տվյալ պայմաներում հրամանատար Օլիվերոսը թռիչք իրականացնելու որոշում ընդունեց։ Մոտավորապես ժամը 19:00-ին ինքնաթիռը պոկվեց թռիչքուղուց և սկսեց բարձրություն հավաքելը։ Սակայն նա հազիվ էր հասել 53 մետրի, երբ անմիջապես ընկավ վարընթաց հոսանքի մեջ և սկսեց իջնել։ Առաջընթաց արագությունն ավելացնելու համար անձնակազմը փոքրացրեց թևիկների անկյունը 300-ից մինչև 150, բայց այս գործողությունը նվազեցրեց միայն թևի վերելքի ուժը և հանգեցրեց էլ ավելի արագ իջնելու։ Կորցնելով բարձրությունը՝ Իլ-62 օդանավը բախվեց ուղղորդող ռադիոփարոսին, այնուհետև հարվածեց մի փոքր բլուրի, հարվածից վեր թռավ, ինչից հետո թռավ ևս 250 մետր և ընկավ Հավանայի արվարձանում՝ ավերելով մի քանի տասնյակ տներ[3]։
Դեպքի վայր են մեկնել շտապ օգնության մեքենաները, ոստիկանությունը արագ շրջափակել է տարածքը։ Աղետի վայրում հայտնաբերվեց միակ մենդանի մնացած 22-ամյա տղամարդը։ Սակայն 8 օր անց, սեպտեմբերի 11 -ին, նա մահացավ ստացված վնասվածքներից։ Այսպիսով, ինքնաթիռում գտնվող բոլոր 126 մարդիկ զոհվեցին։ Բացի այդ, երկրի վրա 45 բնակիչ է զոհվել։ Այս ավիաաղետի զոհերի ընդհանուր քանակը կազմել է 171 մարդ, ինչը 2013 թվականին այն դարձրել է խոշորագույնը Կուբայի պատմության մեջ՝ առաջ անցնելով 1977 թվականին խորհրդային Իլ-62-ի աղետից և Իլ-62-ի հետ տեղի ունեցածների մեջ երրորդից (Վարշավայում և Մոսկվայի մերձակայքում տեղի ունեցած աղետից հետո)[1]։
Պատճառներ
[խմբագրել | խմբագրել կոդը]Վթարի մեղավորը քննիչներն անվանել են վատացող եղանակային պայմաններում թռիչքի որոշում կայացրած անձնակազմի հրամանատարին, որը թերագնահատել է ողջ վտանգը։
Հանձնաժողովի տվյալներով՝ օդանավի թռիչքի պահին քամու արագությունը կարող էր հասնել արդեն 100 կմ/ժ-ի, ինչն էլ իր հերթին հանգեցրել է ամբարձիչ ուժի անկմանը։ Թևի մեքենայացման մասին անձնակազմի որոշումն այդ պահին միայն ավելի է բարդացրել ստեղծված իրավիճակը[3]։
Ծանոթագրություններ
[խմբագրել | խմբագրել կոդը]- ↑ 1,0 1,1 1,2 «Aircraft accident Ilyushin 62M CU-T1281 Havana-José Martí International Airport (HAV)» (անգլերեն). Aviation Safety Network. Արխիվացված է օրիգինալից 2013 թ․ հոկտեմբերի 5-ին. Վերցված է 2013 թ․ նոյեմբերի 1-ին.
- ↑ «Ильюшин Ил-62М Бортовой №: CU-T1281». Russianplanes.net. Վերցված է 2013 թ․ նոյեմբերի 1-ին.
- ↑ 3,0 3,1 3,2 3,3 «Cubana Il-62 crash report cites pilot error as cause» (անգլերեն). Flight International. 1989 թ․ սեպտեմբերի 23. Վերցված է 2013 թ․ նոյեմբերի 1-ին.
- ↑ «Cuban Jetliner With 124 Aboard Crashes» (անգլերեն). The New York Times. 1989 թ․ սեպտեմբերի 4. Վերցված է 2013 թ․ նոյեմբերի 1-ին.